Costa Rica dag 14: Londen - Amsterdam

De douane in Londen was een grote chaos. In de hal krioelde het van de mensen die in rijen stonden opgesteld in afwachting van de tassencontrole. Toen wij eindelijk aan de beurt waren geweest hielden ze de tas van Kelly tas achter om nader gecontroleerd te worden. Er lagen alleen nogal wat stukken bagage voor de tas waardoor we erg lang moesten wachten. Toen we eindelijk aan de beurt waren onderwierp een douanier de tas en alles wat er in zat aan een drugstest en deed een flesje neusspray in een doorzichtige afgesloten zak. Uiteraard kwam er niets schokkends uit de drugstest waardoor we na alles bij elkaar bijna een uur eindelijk onze weg konden vervolgen. Er was nog wel wat tijd te doden voor de laatste vlucht naar Amsterdam en dat deden we met bij Starbucks gekochte koffie, wat natuurlijk nooit een straf is. Ons gatenummer was nog niet bekend waardoor we vlak bij Starbucks bij een willekeurige gate neerploften. Hier had je een leuk uitzicht over de drukke luchthaven.

Al met al ging de totale wachttijd van vier uur best snel voorbij (mede door de chaos bij de douane natuurlijk) en even na half twee lokale tijd lieten we Londen achter ons en vlogen we in een mum van tijd naar Amsterdam waar we om tien over twee 's middags aankwamen. Hier verzamelden we de bagage die gelukkig weer goed was overgekomen vanuit Costa Rica en toen was het moment daar om afscheid te nemen van onze medereizigers. Ik vind het mooi om iedere keer weer te merken hoe snel je naar elkaar toe groeit tijdens zo'n reis. Twee weken geleden kende niemand elkaar nog en nu, na een onvergetelijke trip ver van huis is het alsof je elkaar al jaren kent. We namen (nog) geen afscheid van iedereen want Martijn en Marjolein waren zo aardig geweest om ons een lift naar huis aan te bieden zodat we niet met de trein en de bus hoefden te gaan.

Eenmaal thuis afgezet bedankten we Martijn en Marjolein en namen we ook afscheid van hen. Nu was het dan echt voorbij, de vakantie waar we zo lang naartoe hadden geleefd lag achter ons.

Kelly en ik hadden nog wel een toetje voor de boeg in de vorm van een concert van Flying Colors in 013, Tilburg. De kaartjes waren al een tijdje geleden gekocht, het was alleen de vraag hoe we ons zouden voelen na de lange reis vanuit Costa Rica waardoor we de optie open hielden om eventueel niet te gaan. Maar al snel nadat we thuis waren besloten we nog een paar uur door te bikkelen en definitief naar het concert te gaan, ook al betekende dat dat we dan bij thuiskomst zo'n zesendertig uur wakker zouden zijn...

Bij het voorprogramma konden we onze aandacht er niet echt bij houden en waren we erg moe, maar gelukkig bleek al meteen vanaf de eerste seconde dat de bandleden van Flying Colors het podium opstapten dat we een goede beslissing hadden genomen. Tijdens het concert gingen m'n gedachten meer dan eens terug naar Costa Rica. Het ruige land, de schitterende natuur, de vulkaan in la Fortuna die vaker wel dan niet schuil ging achter een dik pak bewolking, de verschillende dieren die we in het wild hebben gezien en die een bezoek aan de dierentuin van nu af aan flink in waarde hebben doen zakken, José die vol passie vertelde over van alles en nog wat, de leuke excursies, de gezellige groep waarmee we een mooie tijd hebben beleefd en veel hebben gelachen, allemaal kwam het weer voorbij. Dit alles en het feit dat Kelly en ik het samen ook zo geweldig naar onze zin hebben gehad deed me beseffen dat ik een enorme geluksvogel ben dat ik dit allemaal heb mogen meemaken. Ik sloot m'n ogen, genoot volop van de muziek en was volmaakt gelukkig. Pura vida!

Costa Rica dag 13: San José - Dallas - Londen

Vijf uur in de ochtend blijft eigenlijk gewoon veel te vroeg. Toen de wekker om kwart over vier ging kon ik me er daarom nog niet toe zetten om uit bed te gaan. Gelukkig hadden we niet zo veel troep meer in te pakken dus kon ik nog een kwartiertje blijven liggen. Dat pik je dan toch maar mooi even mee…

We waren op de afgesproken tijd beneden en leverden de sleutel van onze kamer in. We kregen een ontbijtpakketje mee en toen moesten we even wachten tot de bus ons oppikte. Dit duurde gelukkig niet zo lang en even na vijf uur gaven we onze bagage door een raam aan de achterkant van de bus aan de chauffeur die er een mooie stapel van maakte op de achterste banken, waarna we richting het vliegveld vertrokken. Een klein half uurtje later kwamen we hier aan. Nadat onze bagage uit de bus was gehaald bedankten we de chauffeur en liepen we de vertrekhal in. Hier moesten we voor het inchecken nog een vertrekbelasting betalen, wat we bij een balie aan de andere kant van de hal moesten doen. Kelly en ik hadden het zo uitgekiend dat we nog precies genoeg geld hiervoor over hadden waardoor het eigenlijk zo geregeld was. Het enige dat we verder nog moesten doen was een formulier invullen en dit inleveren bij de check-in. Tijdens het invullen van de formulieren aten we ons ontbijt op. Het bestond uit een blikje perensap, een appel en twee boterhammen met een plakje ham en kaas ertussen. Ik heb werkelijk nog nooit zulk droog brood gegeten. Er was niet doorheen te komen.

Nadat we eenmaal door de check-in waren en alle securitychecks ook achter ons lagen hadden we nog eens anderhalf uur te overbruggen. Er werden wat winkeltjes bezocht, de allerlaatste centen werden uitgegeven en toen zijn we maar gaan wachten bij de gate tot het tijd was om het vliegtuig in te stappen voor het eerste deel van de reis terug naar huis. We vertrokken om tien voor half negen om in een kleine vier uur naar Dallas te vliegen. Onderweg konden we de kustlijn van Mexico zien en later de zuidkust van de Verenigde Staten. De tijd ging voor m’n gevoel best snel en voordat ik het wist zette de piloot het vliegtuig in Dallas aan de grond.

De overstaptijd in Dallas bedroeg bijna vier uur dus er was weer genoeg tijd om alle controles te doorlopen en nog wat te kunnen eten ook. Terwijl we bij de gate aan het wachten waren kwamen we er achter dat iedereen van onze groep ook al de tickets voor de vlucht van Londen naar Amsterdam had gehad bij het inchecken in San José, maar wij dus niet. We hebben voor het instappen nog gevraagd wat we nu moesten doen maar de medewerker achter de desk drukte meteen twee instapkaarten af. Gelukkig maar, anders zouden we tijdens de lange vlucht naar Londen toch wel een beetje in de zenuwen zitten. Wat ons bij het wachten ook was opgevallen was dat Kelly en ik niet naast elkaar zouden zitten in het vliegtuig, maar er zat een stoel tussen. Erg raar. We hoopten dan maar dat daar niemand zou zitten…

Eenmaal in het vliegtuig zat er helaas wel iemand tussen ons in, een wat oudere vrouw, maar al snel bleek dat zij en haar man ook niet naast elkaar in het vliegtuig zaten. Haar man zat een rij achter haar. Toen stelde een aardige alleenreizende Amerikaanse vrouw die naast de man van de vrouw die tussen ons in zat voor om methaar van plaats te wisselen zodat ze naast haar man kon zitten. Hierdoor konden Kelly en ik ook naast elkaar zitten en waren alle problemen in een klap opgelost.

Ik had me van tevoren voorgenomen om tijdens de vlucht te gaan slapen zodat ik minder last zou hebben van de jetlag maar dit ging niet helemaal op. Na het opstijgen, toen de meeste mensen films keken via hun entertainmentsysteem probeerde ik te slapen maar verder dan een beetje dommelen ben ik niet gekomen die eerste paar uur van de vlucht. Later probeerde ik het weer, toen ging het gelukkig wel wat beter maar ik heb volgens mij geen moment echt vast geslapen. Na verloop van tijd was ik er wel klaar mee en keek ik een paar comedy’s terwijl Kelly in dromenland was. De vlucht verliep overigens prima en eigenlijk voelde ik me naar omstandigheden redelijk fit toen we in Londen aankwamen rond half tien lokale tijd op donderdagochtend.

Costa Rica dag 12: Sámara - San José

Om tien uur zou er een bus klaar staan die ons terug naar San José zou brengen dus konden we het vanmorgen rustig aan doen, zeker vergeleken met de rest van de vakantie. We hadden de wekker dan ook pas om acht uur gezet. Klinkt leuk, alleen waren we een uur voordat de wekker ging al wakker waardoor het kon gebeuren dat we even voor achten zowaar als eersten van de groep aan het ontbijt zaten. Gekker moest het niet worden.

Na het ontbijt hadden we nog tijd zat dus zijn we met Martijn en Marjolein nog even naar de kust gelopen om nog een laatste blik te werpen op het zonovergoten strand.

Even na tienen stond de bus klaar en nadat we de dolfijnentour van gisteren hadden betaald en ik Heidi bedankte voor de ventilatoren, de fles wijn en het maken van de airco konden we vertrekken. De buschauffeur sprak alleen geen woord Engels waardoor het lastig communiceren was. Waar zijn we nou toch zonder José...

Rond de middag zijn we een half uurtje gestopt en hebben we wat gegeten bij een wegrestaurant en daarna gingen we meteen weer door. Van tevoren was ons verteld dat we rond twee uur in San José aan zouden komen maar waarschijnlijk was dit berekend in 'tico time' want het was al half vier toen we bij hotel Presidente in het centrum van San José aankwamen, waar we aan het begin van de reis ook al hebben overnacht. We hebben heel even op de kamer gezeten voordat Leon en Madelon aan de deur stonden om te vragen of we zin hadden om een stukje door de stad te lopen. Het was erg druk op straat, zo veel mensen heb ik al ruim anderhalve week niet bij elkaar gezien. Er hing ook niet echt een leuke sfeer dus we zijn eigenlijk vrij snel weer terug gegaan naar het hotel waar we lekker weer even een paar uur ons gemak hebben gehouden.

's Avonds hebben we bij een leuk eetcafé boven een winkelstraat gegeten met de andere stellen. Nou ja, Martijn en Marjolein hadden even daarvoor al bij McDonald's gegeten maar sportief als ze zijn gingen ze gewoon mee. Bij het bestellen had Kelly het aan de stok met de man die onze bestellingen opnam. Ik weet niet meer precies wat ze had maar ze wilde er geen guacamole bij. Vraagt die man bloedserieus “Why?”, waarna iedereen in lachen uitbarstte. Kelly reageerde vervolgens met “Because I don't like it” en daar moest de man het maar mee doen. Voor de verandering heb ik weer eens een burger gegeten en die was ook weer erg lekker. Toen we klaar waren met eten en onze kan met bier leeg was was het bijna acht uur, en dat betekende sluitingstijd. Dus werden we dringend verzocht om te betalen en de zaak te verlaten. We zijn toen terug gelopen naar het hotel. Hier hebben we de rest van de avond vrij weinig meer uitgevoerd. We stonden wel stil bij het feit dat de vakantie er alweer op zit, een deprimerende gedachte. Morgenochtend worden we al om vijf uur opgehaald en naar het vliegveld gebracht voor de lange reis naar huis.

Costa Rica dag 11: Sámara

Afgelopen nacht was een ramp. Het was zó warm in onze kamer, ondanks de ventilatoren. Warme lucht die rond geblazen wordt is namelijk nog steeds warm, bah. Ik heb geen oog dicht gedaan in tegenstelling tot Kelly die sliep als een zonnetje. Door de op volle toeren draaiende ventilatoren en het geluid wat dat maakt heb ik alleen compleet gemist dat het heel hard heeft geregend vanmorgen vroeg.

Zoals wel vaker deze vakantie gingen we om zeven uur ontbijten, om acht uur zouden we worden opgehaald voor de dolfijnentour die we gisteren hadden geregeld. En inderdaad, om acht uur stond er een auto klaar met een laadbak waar we in moesten gaan zitten. Deze auto bracht ons in een kwartiertje naar Puerto Carillo, een klein dorpje aan de kust, waar we via het strand in een bootje stapten. De regenwolk die ons vanmorgen heeft geteisterd hing nog aan de horizon en of het daardoor kwam weet ik niet maar de zee was best ruw. We werden in het kleine bootje dan ook alle kanten op geslingerd. Ik kreeg er al bijna spijt van dat we de dure camera van mijn vader mee hadden genomen aan boord. Na een half uurtje varen met een schitterend uitzicht op de kust van Costa Rica achter ons en de oneindige Stille Oceaan voor ons bleek het gelukkig niet voor niets want daar waren de dolfijnen! Eerst was het er eentje, daarna zagen we twee kleintjes en daarna viel het niet meer bij te houden zo veel waren het er. Echt super dit. Toen de kapitein even flink gas gaf en vaart maakte zwommen de dolfijnen mee om een voor een uit het water te springen. Wat een magisch gezicht, ik heb er zelfs nu nog niet echt woorden voor om te beschrijven wat we vanmorgen hebben gezien.

Na een tijdje de dolfijnen te hebben bekeken en bergen foto’s te hebben gemaakt voeren we naar Isla Chora, vlak voor de kust van Sámara. Dit eiland konden we vanaf het strand waar we gisteren lagen al zien. Vooral Marloes was blij dat ze vaste grond onder haar voeten had, ze was een beetje zeeziek geworden op het bootje. Op het (onbewoonde) eiland konden we even bijkomen van de mooie ervaring en er was ook de mogelijkheid om te snorkelen. Dit was wel leuk, al heb ik op wat kleine visjes na niet zo veel gezien. Er waren flink wat golven en die maakten de zeebodem in het ondiepe water erg onstuimig waardoor je ook niet zo ver kon zien. Madelon had wel geluk, ze heeft een grote rog gespot. Kelly was minder fortuinlijk toen ze haar been open haalde aan de rotsen bij het uitkomen van het water. Niet echt fijn. Toen we uitgesnorkeld waren hebben we nog een stuk heerlijke vers gesneden ananas gegeten en wat foto’s gemaakt en daarna voeren we terug naar Puerto Carillo. Hier aangekomen bedankten we de kapitein en zijn collega en werden we weer terug naar ons hotel gebracht. Wat een geweldige ochtend was dit! Maar het kon nóg beter: ONZE AIRCO DOET HET!!!

’s Middags hebben we net als gisteren bij Gusto Beach gegeten en na de lunch heb ik met Kelly, Leon en Madelon een strandwandeling gemaakt. Toen we terug waren bij Gusto Beach stond Martijn ons op te wachten: Hij en Marjolein gingen na de lunch terug naar het hotel maar Martijn was vergeten dat hij hun kamersleutel vanmorgen aan mij had gegeven om in Kelly haar tas te bewaren. Wij dachten er ook pas aan toen we al aan het wandelen waren dus dat hielp niet mee... Gezamenlijk liepen we terug naar het hotel waar we de rest van de middag ontspannen aan de rand van ’ons’ zwembad hebben gelegen. Marion en Marloes (ze voelde zich weer een stuk beter gelukkig) waren ook gezellig aangeschoven. Bijna iedereen was trouwens wel verbrand door het varen en snorkelen vanmorgen. De een wat meer dan de ander maar we waren allemaal wel ergens verbrand. En dat terwijl we de zon niet eens zo gek veel hebben gezien omdat het vrijwel de hele morgen bewolkt was. Kan je nagaan hoe we er uit hadden gezien als het stralend weer was geweest. De verhalen zijn dus waar, met de zon rond de evenaar valt echt niet te spotten...

We waren van nog plan om een poolparty te houden aan het eind van de middag, we zouden in de loop van de middag inkopen gaan doen bij de lokale supermarkt maar naarmate de middag vorderde werd de lucht steeds donkerder en dreigender, tot het uiteindelijk begon te regenen en we maar terug gingen naar de kamer. Het was er inmiddels ook bij gaan onweren en we concludeerden dat de poolparty nu officieel in het water was gevallen. Noodgedwongen wijzigden we dus de plannen en spraken af om om half zeven bij de receptie te verzamelen en weer ergens te gaan eten met z'n allen. Het was alleen inmiddels gestopt met zachtjes regenen en ik voelde er eigenlijk niet zo veel voor om door de regen op zoek te gaan naar een eettentje. Maar alsof het zo moest zijn stopte het vlak na de afgesproken tijd met hard regenen en konden we gewapend met een paraplu toch gaan. Uiteindelijk belandden we in een restaurantje waar Kelly en ik geld probeerden te besparen door niet voor de duurste gerechten op de kaart te kiezen: Kelly zou voor de lasagne gaan en ik voor de spaghetti bolognese. Alleen toen we dat wilden bestellen bleek dat ze precies deze (en ook nog een aantal andere) gerechten niet meer hadden waardoor we enigszins onder druk kozen voor de vrij prijzige mixed grill voor twee personen. Lekker dan...

Volgegeten liepen we op ons gemak terug naar het hotel waar we, je raad het al, helemaal niets meer hebben gedaan behalve onze spullen bij elkaar geraapt. Morgen gaan we terug naar San José, en overmorgen (helaas) alweer naar huis.

Costa Rica dag 10: Rincón de la Vieja - Sámara

We hadden de wekker om half zeven gezet en het was nog niet eens zeven uur toen we al aan het ontbijt zaten. Echt een record. Na het ontbijt hebben we op de kamer onze tanden gepoetst en de laatste spulletjes ingepakt en toen liepen we richting de receptie om de kamersleutel in te leveren waarna we de bus in stapten.

Het was iets na acht uur toen we richting Sámara vertrokken. Daar kwamen we aan het eind van de ochtend aan, veel sneller dan José had verwacht. Hij had er in zijn planning namelijk geen rekening mee gehouden dat het zondag was en was en het erg rustig op de weg was.

Ons hotel heet Belvedere en wordt gerund door een Duits stel. We kregen onze kamers toegewezen door de aardige vrouw (we noemen haar Heidi, lekker cliché) en brachten onze bagage naar onze kamers. Kelly is de hele vakantie al op haar hoede in verband met de zware aardbeving van anderhalve week geleden, dus bij ieder hotel bekijkt ze als eerst waar we eventueel heen kunnen vluchten als het mis gaat. Dat werd bij aankomst bij dit hotel alleen maar versterkt want José vertelde dat hier in Sámara (waar die zware aardbeving van anderhalve week geleden het ergst is gevoeld) gisteren nog een naschok van 5,3 op de schaal van Richter is geweest. Heidi zag Kelly om zich heen kijken toen we op de galerij richting de kamer liepen en ze begreep meteen wat Kelly aan het doen was. Ze vertelde dat ze nog nooit zo bang is geweest als gisteren, helemaal omdat haar man er niet was en ging er nog een tijdje op door. Niet zo slim natuurlijk maar ze bedoelde het ongetwijfeld goed. De kamer van Kelly en mij werd nog schoongemaakt maar we konden onze bagage wel alvast in de hoek van de kamer zetten. Wij zitten met Martijn, Marjolein, Leon en Madelon in een apart gebouw met een 'privé-zwembad' en een mooie tuin aan de achterkant dus dat was wel leuk.

En toen was het onvermijdelijke moment daar: Het afscheid van José en Vinicio. Zij gingen terug naar San José van waaruit José nog met het openbaar vervoer naar zijn huis in Sarapiquí moest. Ze konden natuurlijk niet eerder weg voordat Madelon Vinicio zijn envelopje had gegeven dus nam ze weer het woord (José vertaalde het vervolgens in het Spaans omdat Vinicio weinig tot geen Engels verstaat). Vinicio is een beetje verlegen dus je zag niet echt veel aan hem toen Madelon de envelop aan hem gaf. Hij bedankte ons wel dus dat zat wel goed. Toen onze reisbegeleiding van deze vakantie weg was bleek al snel dat José het een en ander aan documentatie was vergeten maar na een belletje van Marjolein stond de bus binnen een kwartiertje weer voor onze neus. Toen ze écht weg waren besloten de meesten om de zwemkleding aan te gaan doen en naar het strand te gaan, wij ook, dus spraken we even later met de anderen bij de receptie af. We hebben trouwens nog geregeld dat we morgenochtend een dolfijnentour kunnen gaan doen met z’n achten: Martijn, Marjolein, Leon, Madelon, Marloes, Marion en Kelly en ik. Ben benieuwd! We liepen vervolgens een meter of vijfhonderd naar het strand waar we lekker hebben geluierd en gezwommen in de door palmen omringde baai. Het was flink warm, ideaal dus om in de schaduw van wat palmbomen en dus ook niet in het hete zand onze handdoeken neer te leggen. In eerste instantie bleef ik met Martijn achter op het strand om de spullen te bewaken, later is hij nog een biertje voor ons gaan halen in de lokale supermarkt. Het duurde lang voordat hij terug was maar uiteindelijk kwam hij toch maar mooi met bier terug en hij had ook drinken voor de rest bij zich. Wat een held.

Na het biertje hebben we geluncht bij een gezellig tentje aan het strand, Gusto Beach, waar de meesten een heel lekkere 'tricolore-wrap' aten. José had nog een berichtje naar Marion gestuurd dat hij en Vinicio langs de kant van de weg stonden met, jawel, een lekke band. Echt rot voor ze.

We zochten na het eten onze plek op het strand weer op. Gelukkig lagen onze handdoeken nog op de plek waar we ze hadden achtergelaten. Er kwam wel een hele donkere lucht aan en we hoorden zelfs gedonder maar gelukkig leken de wolken al snel landinwaarts te drijven en kon ik ook eindelijk het heerlijke water in. De golven waren best hoog wat het erg leuk maakte om er tegenin te springen als de golf op zijn breekpunt was. De vrouwen moesten af en toe wel uit alle macht hun bikinitopjes en broekjes vasthouden om niet het risico te lopen om met een afgezakt of juist omhoog getrokken topje of broekje uit de golven tevoorschijn te komen, wat dan ook niet altijd helemaal goed ging… Op een gegeven moment had Leon onder water zijn zwembroek binnenstebuiten gedaan en zei er vervolgens niets over tot ik merkte dat er iets anders was en hij moest lachen. Mooie actie was dat.

Rond vijf uur hebben we onze hotelkamer weer opgezocht om ons op te frissen voor het avondeten. Op de kamer aangekomen bleek alleen dat onze airco niet werkt. Tenminste, hij ventileert wel maar hij koelt niet. En koeling is wat je nodig hebt in dit klimaat! Volgens Heidi weet haar man hoe dit probleem op te lossen maar die is morgenochtend pas weer aanwezig. Daarom kregen we de keuze om een andere kamer te krijgen maar dit wilden we eigenlijk liever niet. Een andere optie was dat we twee grote ventilatoren konden krijgen om de nacht mee door te komen en dat Heidi haar man dan morgenochtend als hij terug is de airco repareert. Hier hebben we toen voor gekozen. Als goedmakertje kregen we een fles rode wijn, een flesopener en twee wijnglazen. Alsof Leon en Madelon de wijn roken klopten ze even later op onze deur, gewapend met twee glazen. Of hadden we ze nou uitgenodigd omdat wij niet zulke grote fans van rode wijn zijn? Ik weet het echt niet meer...

Om kwart voor zeven hadden we bij de receptie afgesproken om naar een eettentje te gaan. Het was nog een aardige zoektocht maar uiteindelijk vonden we met behulp van wat locals het beoogde restaurant Mama Gui. Ik heb hier een lekkere burger op en voor het eerst deze vakantie aten we ergens waar ze flessen ketchup en mayonaise hebben in plaats van die verrekte zakjes die je bijna niet open krijgt.

Na het eten hebben zijn we terug gelopen naar het hotel, waar we nog even lekker op ons balkon hebben gezeten. We moesten wel want binnen was het nog steeds niet te harden.

Costa Rica dag 9: Rincón de la Vieja

Vandaag was de meest relaxte dag van de vakantie tot nu toe. Na het ontbijt om half negen gingen Veronique, Bregje, Marloes en Marion paardrijden, wij hielden met de andere stelletjes het zwembad in de gaten vanuit onze ligstoelen. Wat was dit lekker zeg, even helemaal niets doen. Het eerste uur was er weinig actie, iedereen was aan het lezen en of muziek aan het luisteren, maar toen Leon eenmaal in het water lag duurde het niet lang voordat de rest ook volgde. Het water was nog net zo fris als gisteren maar dat mocht de pret niet drukken. Even later lieten we ons door de zon opdrogen zittend op de rand van het zwembad, een beetje slap ouwehoerend (de mannen) en liggend op een handdoek, half slapend (de dames).

Om een uur of half een zijn we gaan lunchen waar de paardrijders zich na een tijdje bij ons aansloten en om twee uur was het tijd om naar de natuurlijke bronnen te rijden, vlak bij het hotel. Hier was het ook heerlijk ontspannen: Eerst zaten we een tijdje in een soort stenen bad met natuurlijk warm water, daarna liepen we de hangbrug over de beek over om ons in te smeren met modder. Dat moesten we een kwartiertje in laten trekken om het vervolgens af te spoelen in het koude stromende water van de beek. Hierna zijn we nog een tijdje bijgekomen in een warme bron voordat we ons afspoelden onder een koude douche en ons omkleedden voor de rit terug naar het hotel.

Vanavond was de laatste keer dat José met ons zou eten, hij en Vinicio verlaten de groep als ze ons morgen naar Sámara hebben gebracht. Daarom hadden we als groep besloten om hem bij het avondeten een leuke fooi te geven voor deze geweldige reis. Bij terugkomst in het hotel heeft Kelly met nog een paar meiden een envelop gemaakt met een gevouwen kikkertje erop. Later hebben we de envelop rond laten gaan zodat iedereen er geld in kon doen. Het was dan ook erg handig dat we allemaal elkaars buren waren. We hebben ook nog per stel een briefje aan José geschreven wat we bij het geld in de envelop stopten.

Voor het diner in de bar nam Madelon het woord en gaf ze José de envelop. Hij was zichtbaar verrast en bedankte iedereen afzonderlijk met een omhelzing. Het was in ieder geval wel duidelijk dat hij het heel erg waardeerde. We hebben trouwens ook wat geld ingezameld voor Vinicio, dat willen we hem morgen geven als we in Sámara zijn.

Na dit 'officiële gedeelte' hebben we heerlijk gegeten (pizza!) terwijl een muzikant het geheel nog sfeervoller maakte met zijn marimba, al was het ook wel fijn dat hij af en toe even pauze hield… Na de heerlijke pizza duurde het niet lang voordat we het alweer voor gezien hielden. Op de kamer hebben we nog wel volgens het inmiddels gebruikelijke recept onze bagage vast weer zo veel mogelijk ingepakt.

Costa Rica dag 8: Monteverde - Rincón de la Vieja

Zoals verwacht waren we niet echt uitgerust vanmorgen. Maar gelukkig hoefden we niet erg actief te zijn het eerste deel van de dag, wat voornamelijk uit reizen naar Rincón de la Vieja zou bestaan. Dit alles gebeurde met een nieuwe bus. Vinicio was gisteren helemaal terug gereden naar San José met de oude bus met lekke band, amper profiel op de rest van de banden en een kapotte kilometerteller en was met een nieuwe bus weer terug gereden naar Monteverde.

Kelly lag nadat we eindelijk weer op de normale weg reden al snel te slapen totdat we stopten voor koffie en toiletbezoek bij een plaatsje waar een hoop ara’s in de bomen zaten. Ik heb alleen geen idee meer hoe het hier heet. Bij het wegrijden na deze stop leek het er even op alsof we weer een lekke band hadden maar het bleek gelukkig slechts een steen te zijn die klem zat tussen de twee linker achterbanden. José haalde hem er tussenuit en we konden onze weg weer vervolgen.

Later zijn we ook in de plaats Liberia gestopt waar we met het grootste deel van de groep bij de Subway een broodje zijn gaan eten. Daarna begonnen we aan het laatste gedeelte van de reis naar Rincón de la Vieja, dat nog ongeveer een uurtje zou duren.

We zijn niet meteen naar ons hotel gegaan maar we zouden eerst een hike van ongeveer twee kilometer gaan maken in het Rincón de la Vieja National Park. Dit is een zogenaamd ‘dry forest’ waardoor we nu kunnen zeggen dat we in drie verschillende wouden zijn geweest deze vakantie: Het regenwoud op onze eerste dag in Costa Rica, het nevelwoud gisteren en eergisteren in Monteverde en het dry forest vandaag.

Het was weer erg mooi hier, we hebben allerlei planten en dieren gezien, vooral erg veel apen, waarvan sommigen waarschijnlijk geen zin hadden in ons gezelschap aangezien ze bessen en takjes naar beneden gooiden. De wandeling was de meest avontuurlijke tot nu toe, we moesten veel klimmen en klauteren over boomstronken en rotsen. We zijn ook wezen kijken bij een aantal bronnen met kokend hete modder. Het rook er naar zwavel en het was daardoor niet te harden. Het stuk na de bronnen liep ik samen met Marloes, waar we op onze gympen lachend concludeerden dat de keuze voor dit schoeisel niet echt gelukkig was geweest en we beter voor onze bergschoenen hadden kunnen kiezen. Maarja, dat was achteraf... Uiteindelijk hebben we in totaal bijna drie uur gelopen in de warmte. Misschien leek het warmer dan het daadwerkelijk was omdat het in de bergen waar we de afgelopen dagen zaten een stuk koeler en winderiger was. Moe en bezweet kwamen we dan ook aan bij de bus, van waar het nog een minuut of tien rijden was naar hotel Hacienda Lodge Guachipelin waar we welkom werden geheten met een frisse fruitcocktail. Ideaal, daar was ik net aan toe!

Eenmaal op de kamer hebben we de zwemkleding uit de bagage gevist en zijn we het hotelzwembad in gedoken. Figuurlijk dan want het water was niet zo diep en best koud. Het was wel even heerlijk verkoelend na die lange wandeling. Dat vond Madelon ook toen ze eindelijk genoeg moed had verzameld om met meer dan alleen haar benen het water in te gaan...

In de avond hebben we van een buffet-diner genoten bij het hotel. Dit was weer prima te eten allemaal, er was ook genoeg keus. Na het eten waren Marjolein en ik als enigen nog aan het afrekenen waarna we ons realiseerden dat we de rest kwijt waren. We waren zelfs al terug naar onze kamers gelopen (en eventjes verdwaald in het donker…) voordat bleek dat ze met Veronique waren meegelopen die een grote dikke pad in de wc van het restaurant had aangetroffen. Toen we ze eindelijk hadden gevonden hebben we nog wat drankjes gedaan in de bar van het hotel. Het liep inmiddels al tegen elven toen we moe maar voldaan op ons bed ploften.

Costa Rica dag 7: Monteverde

Vandaag konden we ‘uitslapen’: Om acht uur gingen we pas ontbijten. Na het ontbijt gingen we weer naar het Selvatura Park, deze keer voor een hike over de vele hangbruggen die het park rijk is.

Net als gisteren werden we met een busje opgehaald bij het hotel waarna we in een kwartiertje over die verschrikkelijke hobbelweg een eindje de berg af reden naar de ingang van het park. Terwijl sommigen even naar de wc gingen en anderen hun ticket kochten zag Kelly kans om de hummingbird garden weer in te sneaken. Kelly en kolibries... Toen we weer compleet waren liepen we richting de bruggen. Eigenlijk was het min of meer hetzelfde als de canopy tour van gisteren maar nu was het een stuk relaxter en hadden we veel meer tijd om van de indrukwekkende vergezichten op het nevelwoud te genieten. Er zijn in totaal acht hangbruggen waarvan de langste 157 meter is. Deze bruggen zijn met elkaar verbonden door slingerende bospaden die ons langs de met allerlei mossen, orchideeën en planten begroeide bomen voeren. Je ziet hier ook veel varens. De bospaden tussen de bruggen zijn leuk maar de hangbruggen blijven toch onovertroffen. Het blijft apart om zo hoog boven de boomtoppen te lopen. Ook de vele tinten groen die je overal om je heen ziet zijn bizar. Echt heel erg mooi, ik geniet met volle teugen. José lijkt zelf ook te genieten van alles, ook al is het voor hem waarschijnlijk al de zoveelste keer dat hij hier rondloopt. Tijdens de tocht vroeg hij me of ik een foto van hem wilde maken met zijn telefoon. Natuurlijk wilde ik dat, en trots poseerde hij vervolgens, erg leuk om te zien. Nadat we de laatste brug over waren liepen we op ons gemak terug naar de receptie van het park.

Eenmaal terug zijn we - alweer - even de hummingbird garden in geweest waar Kelly een aantal hele mooie foto's heeft gemaakt van die snelle kolibries en daarna gingen we terug naar Santa Elena. Hier hebben we weer heerlijk geluncht in een leuk restaurantje, Morpho's, vernoemd naar die mooie blauwe vlinders die we de laatste dagen al een aantal keer zijn tegengekomen.

Het nieuws bereikte ons dat de andere groep van Shoestring intussen ook was aangekomen in Santa Elena en José heeft toen mijn kleding die ik in het hotel in Cahuita was vergeten opgehaald bij de reisleider van die groep. Na dit emotionele weerzien met mijn kleding liepen we terug naar het hotel. Het was inmiddels zachtjes aan het regenen maar we hadden de rest van de middag voor onszelf dus dat was niet zo erg. We hebben trouwens sowieso geluk met het weer in Monteverde. Het schijnt hier 360 dagen per jaar te regenen en wij hadden tot deze middag nog geen druppel gezien. We hebben de vrije middag besteed met lekker bijkomen in onze kamer. Beetje boekje lezen, muziekje luisteren... Lekker hoor.

Om kwart over vijf werden we weer verwacht voor een nightwalk waar we op zoek gingen naar slangen, spinnen en nog meer enge beesten die actief worden na zonsondergang. We werden alweer met een busje opgehaald en reden in een paar minuten naar de plek waar we gingen wandelen. Na een korte briefing gingen we met een gids (en José) en gewapend met een zaklamp het bos in. We zagen vooral slapende vogels en allerlei sprinkhanen, kevers en een luiaard. Vlak voordat we waren uitgewandeld zagen we ook nog een slang. Al met al had ik me van tevoren iets meer voorgesteld van deze wandeling.

Toen we terug naar het hotel waren gebracht was het al bijna negen uur en we moesten nog eten. We zouden eigenlijk gaan eten in Santa Elena maar omdat het al laat was hebben we gegeten bij het restaurant waar we gisteren hebben geluncht, vlak bij het hotel.

Hierna zijn we met Leon, Madelon, Martijn, Marjolein en met José en Vinicio nog naar de plaatselijke discotheek geweest waar sommigen zich aan de salsa waagden en anderen het wijselijk bij het bier hielden. Ze deden in deze tent ook aan karaoke en voordat ze het zelf doorhadden stonden de dames gezamenlijk 'Eternal Flame' te zingen...

We hebben een erg leuke avond gehad en toen we eenmaal in bed lagen was het veel te laat, helemaal omdat de wekker alweer om half zeven zou gaan. Toch lieten we ons niet kennen, we hebben zelfs nog onze troep bij elkaar gepakt omdat we de volgende dag Monteverde alweer zouden verlaten.