De douane in Londen was een grote chaos. In de hal krioelde het van de mensen die in rijen stonden opgesteld in afwachting van de tassencontrole. Toen wij eindelijk aan de beurt waren geweest hielden ze de tas van Kelly tas achter om nader gecontroleerd te worden. Er lagen alleen nogal wat stukken bagage voor de tas waardoor we erg lang moesten wachten. Toen we eindelijk aan de beurt waren onderwierp een douanier de tas en alles wat er in zat aan een drugstest en deed een flesje neusspray in een doorzichtige afgesloten zak. Uiteraard kwam er niets schokkends uit de drugstest waardoor we na alles bij elkaar bijna een uur eindelijk onze weg konden vervolgen. Er was nog wel wat tijd te doden voor de laatste vlucht naar Amsterdam en dat deden we met bij Starbucks gekochte koffie, wat natuurlijk nooit een straf is. Ons gatenummer was nog niet bekend waardoor we vlak bij Starbucks bij een willekeurige gate neerploften. Hier had je een leuk uitzicht over de drukke luchthaven.

Al met al ging de totale wachttijd van vier uur best snel voorbij (mede door de chaos bij de douane natuurlijk) en even na half twee lokale tijd lieten we Londen achter ons en vlogen we in een mum van tijd naar Amsterdam waar we om tien over twee 's middags aankwamen. Hier verzamelden we de bagage die gelukkig weer goed was overgekomen vanuit Costa Rica en toen was het moment daar om afscheid te nemen van onze medereizigers. Ik vind het mooi om iedere keer weer te merken hoe snel je naar elkaar toe groeit tijdens zo'n reis. Twee weken geleden kende niemand elkaar nog en nu, na een onvergetelijke trip ver van huis is het alsof je elkaar al jaren kent. We namen (nog) geen afscheid van iedereen want Martijn en Marjolein waren zo aardig geweest om ons een lift naar huis aan te bieden zodat we niet met de trein en de bus hoefden te gaan.

Eenmaal thuis afgezet bedankten we Martijn en Marjolein en namen we ook afscheid van hen. Nu was het dan echt voorbij, de vakantie waar we zo lang naartoe hadden geleefd lag achter ons.

Kelly en ik hadden nog wel een toetje voor de boeg in de vorm van een concert van Flying Colors in 013, Tilburg. De kaartjes waren al een tijdje geleden gekocht, het was alleen de vraag hoe we ons zouden voelen na de lange reis vanuit Costa Rica waardoor we de optie open hielden om eventueel niet te gaan. Maar al snel nadat we thuis waren besloten we nog een paar uur door te bikkelen en definitief naar het concert te gaan, ook al betekende dat dat we dan bij thuiskomst zo'n zesendertig uur wakker zouden zijn...

Bij het voorprogramma konden we onze aandacht er niet echt bij houden en waren we erg moe, maar gelukkig bleek al meteen vanaf de eerste seconde dat de bandleden van Flying Colors het podium opstapten dat we een goede beslissing hadden genomen. Tijdens het concert gingen m'n gedachten meer dan eens terug naar Costa Rica. Het ruige land, de schitterende natuur, de vulkaan in la Fortuna die vaker wel dan niet schuil ging achter een dik pak bewolking, de verschillende dieren die we in het wild hebben gezien en die een bezoek aan de dierentuin van nu af aan flink in waarde hebben doen zakken, José die vol passie vertelde over van alles en nog wat, de leuke excursies, de gezellige groep waarmee we een mooie tijd hebben beleefd en veel hebben gelachen, allemaal kwam het weer voorbij. Dit alles en het feit dat Kelly en ik het samen ook zo geweldig naar onze zin hebben gehad deed me beseffen dat ik een enorme geluksvogel ben dat ik dit allemaal heb mogen meemaken. Ik sloot m'n ogen, genoot volop van de muziek en was volmaakt gelukkig. Pura vida!