Afgelopen nacht was een ramp. Het was zó warm in onze kamer, ondanks de ventilatoren. Warme lucht die rond geblazen wordt is namelijk nog steeds warm, bah. Ik heb geen oog dicht gedaan in tegenstelling tot Kelly die sliep als een zonnetje. Door de op volle toeren draaiende ventilatoren en het geluid wat dat maakt heb ik alleen compleet gemist dat het heel hard heeft geregend vanmorgen vroeg.

Zoals wel vaker deze vakantie gingen we om zeven uur ontbijten, om acht uur zouden we worden opgehaald voor de dolfijnentour die we gisteren hadden geregeld. En inderdaad, om acht uur stond er een auto klaar met een laadbak waar we in moesten gaan zitten. Deze auto bracht ons in een kwartiertje naar Puerto Carillo, een klein dorpje aan de kust, waar we via het strand in een bootje stapten. De regenwolk die ons vanmorgen heeft geteisterd hing nog aan de horizon en of het daardoor kwam weet ik niet maar de zee was best ruw. We werden in het kleine bootje dan ook alle kanten op geslingerd. Ik kreeg er al bijna spijt van dat we de dure camera van mijn vader mee hadden genomen aan boord. Na een half uurtje varen met een schitterend uitzicht op de kust van Costa Rica achter ons en de oneindige Stille Oceaan voor ons bleek het gelukkig niet voor niets want daar waren de dolfijnen! Eerst was het er eentje, daarna zagen we twee kleintjes en daarna viel het niet meer bij te houden zo veel waren het er. Echt super dit. Toen de kapitein even flink gas gaf en vaart maakte zwommen de dolfijnen mee om een voor een uit het water te springen. Wat een magisch gezicht, ik heb er zelfs nu nog niet echt woorden voor om te beschrijven wat we vanmorgen hebben gezien.

Na een tijdje de dolfijnen te hebben bekeken en bergen foto’s te hebben gemaakt voeren we naar Isla Chora, vlak voor de kust van Sámara. Dit eiland konden we vanaf het strand waar we gisteren lagen al zien. Vooral Marloes was blij dat ze vaste grond onder haar voeten had, ze was een beetje zeeziek geworden op het bootje. Op het (onbewoonde) eiland konden we even bijkomen van de mooie ervaring en er was ook de mogelijkheid om te snorkelen. Dit was wel leuk, al heb ik op wat kleine visjes na niet zo veel gezien. Er waren flink wat golven en die maakten de zeebodem in het ondiepe water erg onstuimig waardoor je ook niet zo ver kon zien. Madelon had wel geluk, ze heeft een grote rog gespot. Kelly was minder fortuinlijk toen ze haar been open haalde aan de rotsen bij het uitkomen van het water. Niet echt fijn. Toen we uitgesnorkeld waren hebben we nog een stuk heerlijke vers gesneden ananas gegeten en wat foto’s gemaakt en daarna voeren we terug naar Puerto Carillo. Hier aangekomen bedankten we de kapitein en zijn collega en werden we weer terug naar ons hotel gebracht. Wat een geweldige ochtend was dit! Maar het kon nóg beter: ONZE AIRCO DOET HET!!!

’s Middags hebben we net als gisteren bij Gusto Beach gegeten en na de lunch heb ik met Kelly, Leon en Madelon een strandwandeling gemaakt. Toen we terug waren bij Gusto Beach stond Martijn ons op te wachten: Hij en Marjolein gingen na de lunch terug naar het hotel maar Martijn was vergeten dat hij hun kamersleutel vanmorgen aan mij had gegeven om in Kelly haar tas te bewaren. Wij dachten er ook pas aan toen we al aan het wandelen waren dus dat hielp niet mee... Gezamenlijk liepen we terug naar het hotel waar we de rest van de middag ontspannen aan de rand van ’ons’ zwembad hebben gelegen. Marion en Marloes (ze voelde zich weer een stuk beter gelukkig) waren ook gezellig aangeschoven. Bijna iedereen was trouwens wel verbrand door het varen en snorkelen vanmorgen. De een wat meer dan de ander maar we waren allemaal wel ergens verbrand. En dat terwijl we de zon niet eens zo gek veel hebben gezien omdat het vrijwel de hele morgen bewolkt was. Kan je nagaan hoe we er uit hadden gezien als het stralend weer was geweest. De verhalen zijn dus waar, met de zon rond de evenaar valt echt niet te spotten...

We waren van nog plan om een poolparty te houden aan het eind van de middag, we zouden in de loop van de middag inkopen gaan doen bij de lokale supermarkt maar naarmate de middag vorderde werd de lucht steeds donkerder en dreigender, tot het uiteindelijk begon te regenen en we maar terug gingen naar de kamer. Het was er inmiddels ook bij gaan onweren en we concludeerden dat de poolparty nu officieel in het water was gevallen. Noodgedwongen wijzigden we dus de plannen en spraken af om om half zeven bij de receptie te verzamelen en weer ergens te gaan eten met z'n allen. Het was alleen inmiddels gestopt met zachtjes regenen en ik voelde er eigenlijk niet zo veel voor om door de regen op zoek te gaan naar een eettentje. Maar alsof het zo moest zijn stopte het vlak na de afgesproken tijd met hard regenen en konden we gewapend met een paraplu toch gaan. Uiteindelijk belandden we in een restaurantje waar Kelly en ik geld probeerden te besparen door niet voor de duurste gerechten op de kaart te kiezen: Kelly zou voor de lasagne gaan en ik voor de spaghetti bolognese. Alleen toen we dat wilden bestellen bleek dat ze precies deze (en ook nog een aantal andere) gerechten niet meer hadden waardoor we enigszins onder druk kozen voor de vrij prijzige mixed grill voor twee personen. Lekker dan...

Volgegeten liepen we op ons gemak terug naar het hotel waar we, je raad het al, helemaal niets meer hebben gedaan behalve onze spullen bij elkaar geraapt. Morgen gaan we terug naar San José, en overmorgen (helaas) alweer naar huis.