We hadden de wekker om half zeven gezet en het was nog niet eens zeven uur toen we al aan het ontbijt zaten. Echt een record. Na het ontbijt hebben we op de kamer onze tanden gepoetst en de laatste spulletjes ingepakt en toen liepen we richting de receptie om de kamersleutel in te leveren waarna we de bus in stapten.

Het was iets na acht uur toen we richting Sámara vertrokken. Daar kwamen we aan het eind van de ochtend aan, veel sneller dan José had verwacht. Hij had er in zijn planning namelijk geen rekening mee gehouden dat het zondag was en was en het erg rustig op de weg was.

Ons hotel heet Belvedere en wordt gerund door een Duits stel. We kregen onze kamers toegewezen door de aardige vrouw (we noemen haar Heidi, lekker cliché) en brachten onze bagage naar onze kamers. Kelly is de hele vakantie al op haar hoede in verband met de zware aardbeving van anderhalve week geleden, dus bij ieder hotel bekijkt ze als eerst waar we eventueel heen kunnen vluchten als het mis gaat. Dat werd bij aankomst bij dit hotel alleen maar versterkt want José vertelde dat hier in Sámara (waar die zware aardbeving van anderhalve week geleden het ergst is gevoeld) gisteren nog een naschok van 5,3 op de schaal van Richter is geweest. Heidi zag Kelly om zich heen kijken toen we op de galerij richting de kamer liepen en ze begreep meteen wat Kelly aan het doen was. Ze vertelde dat ze nog nooit zo bang is geweest als gisteren, helemaal omdat haar man er niet was en ging er nog een tijdje op door. Niet zo slim natuurlijk maar ze bedoelde het ongetwijfeld goed. De kamer van Kelly en mij werd nog schoongemaakt maar we konden onze bagage wel alvast in de hoek van de kamer zetten. Wij zitten met Martijn, Marjolein, Leon en Madelon in een apart gebouw met een 'privé-zwembad' en een mooie tuin aan de achterkant dus dat was wel leuk.

En toen was het onvermijdelijke moment daar: Het afscheid van José en Vinicio. Zij gingen terug naar San José van waaruit José nog met het openbaar vervoer naar zijn huis in Sarapiquí moest. Ze konden natuurlijk niet eerder weg voordat Madelon Vinicio zijn envelopje had gegeven dus nam ze weer het woord (José vertaalde het vervolgens in het Spaans omdat Vinicio weinig tot geen Engels verstaat). Vinicio is een beetje verlegen dus je zag niet echt veel aan hem toen Madelon de envelop aan hem gaf. Hij bedankte ons wel dus dat zat wel goed. Toen onze reisbegeleiding van deze vakantie weg was bleek al snel dat José het een en ander aan documentatie was vergeten maar na een belletje van Marjolein stond de bus binnen een kwartiertje weer voor onze neus. Toen ze écht weg waren besloten de meesten om de zwemkleding aan te gaan doen en naar het strand te gaan, wij ook, dus spraken we even later met de anderen bij de receptie af. We hebben trouwens nog geregeld dat we morgenochtend een dolfijnentour kunnen gaan doen met z’n achten: Martijn, Marjolein, Leon, Madelon, Marloes, Marion en Kelly en ik. Ben benieuwd! We liepen vervolgens een meter of vijfhonderd naar het strand waar we lekker hebben geluierd en gezwommen in de door palmen omringde baai. Het was flink warm, ideaal dus om in de schaduw van wat palmbomen en dus ook niet in het hete zand onze handdoeken neer te leggen. In eerste instantie bleef ik met Martijn achter op het strand om de spullen te bewaken, later is hij nog een biertje voor ons gaan halen in de lokale supermarkt. Het duurde lang voordat hij terug was maar uiteindelijk kwam hij toch maar mooi met bier terug en hij had ook drinken voor de rest bij zich. Wat een held.

Na het biertje hebben we geluncht bij een gezellig tentje aan het strand, Gusto Beach, waar de meesten een heel lekkere 'tricolore-wrap' aten. José had nog een berichtje naar Marion gestuurd dat hij en Vinicio langs de kant van de weg stonden met, jawel, een lekke band. Echt rot voor ze.

We zochten na het eten onze plek op het strand weer op. Gelukkig lagen onze handdoeken nog op de plek waar we ze hadden achtergelaten. Er kwam wel een hele donkere lucht aan en we hoorden zelfs gedonder maar gelukkig leken de wolken al snel landinwaarts te drijven en kon ik ook eindelijk het heerlijke water in. De golven waren best hoog wat het erg leuk maakte om er tegenin te springen als de golf op zijn breekpunt was. De vrouwen moesten af en toe wel uit alle macht hun bikinitopjes en broekjes vasthouden om niet het risico te lopen om met een afgezakt of juist omhoog getrokken topje of broekje uit de golven tevoorschijn te komen, wat dan ook niet altijd helemaal goed ging… Op een gegeven moment had Leon onder water zijn zwembroek binnenstebuiten gedaan en zei er vervolgens niets over tot ik merkte dat er iets anders was en hij moest lachen. Mooie actie was dat.

Rond vijf uur hebben we onze hotelkamer weer opgezocht om ons op te frissen voor het avondeten. Op de kamer aangekomen bleek alleen dat onze airco niet werkt. Tenminste, hij ventileert wel maar hij koelt niet. En koeling is wat je nodig hebt in dit klimaat! Volgens Heidi weet haar man hoe dit probleem op te lossen maar die is morgenochtend pas weer aanwezig. Daarom kregen we de keuze om een andere kamer te krijgen maar dit wilden we eigenlijk liever niet. Een andere optie was dat we twee grote ventilatoren konden krijgen om de nacht mee door te komen en dat Heidi haar man dan morgenochtend als hij terug is de airco repareert. Hier hebben we toen voor gekozen. Als goedmakertje kregen we een fles rode wijn, een flesopener en twee wijnglazen. Alsof Leon en Madelon de wijn roken klopten ze even later op onze deur, gewapend met twee glazen. Of hadden we ze nou uitgenodigd omdat wij niet zulke grote fans van rode wijn zijn? Ik weet het echt niet meer...

Om kwart voor zeven hadden we bij de receptie afgesproken om naar een eettentje te gaan. Het was nog een aardige zoektocht maar uiteindelijk vonden we met behulp van wat locals het beoogde restaurant Mama Gui. Ik heb hier een lekkere burger op en voor het eerst deze vakantie aten we ergens waar ze flessen ketchup en mayonaise hebben in plaats van die verrekte zakjes die je bijna niet open krijgt.

Na het eten hebben zijn we terug gelopen naar het hotel, waar we nog even lekker op ons balkon hebben gezeten. We moesten wel want binnen was het nog steeds niet te harden.